Naar huis

De boel was dus niet ingestort en toen we om zeven uur buiten stonden scheen de zon al weer.
Nog een lekker bakkie en aankleden en toen moesten we nog rennen om de koffers bij de receptie op het bagagewagentje te laden. En toen moesten we nog 50 minuten zien door te brengen totdat de bus ons kwam halen.
De laatste ronde door het appartement (echt niets vergeten?), een peukie, nog even knuffelen met de kat en naar de weg om daar te wachten op de bus.
Maar vijf minuten te laat! Onderweg naar het vliegveld nog wat andere gasten ophalen, inchecken, weer naar buiten naar het restaurantje voor een broodje en nog een Grieks bakkie koffie en toen zagen we ons toestel landen. Ja, dan is het toch wel tijd om door de paspoortcontrole te gaan. De paspoorten hoefde men niet te zien, maar echt alles waar maar een beetje ijzer aan- of inzat moesten we uittrekken of afdoen. Piepvrij konden we al snel daarna instappen.
De tussenlanding in Volos viel ook alles mee en zo kwam het dat de wielen van de HV-888 een half uurtje eerder dan gepland de vaderlandse bodem raakten.
Helaas was de bagageband schijnbaar geprogrammeerd op de originele aankomsttijd, want zo lang hebben we nog nooit op onze koffers staan wachten.
Frans en Coby stonden ons al vol ongeduld op te wachten. Rond half vijf stonden we weer op onze eigen patio in de Zaagbeksteeg.
Goed een uur later waren de koffers uitgepakt, was alles opgeruimd (ook de berg wasgoed lag op zijn plek) en konden we Francien en Cees weer bedanken voor de uitstekende zorg voor de katten, planten en vissen.
En konden we langzaam weer wennen aan de gedachte dat ook deze vakantie er weer op zit.