Spetters

We hebben alle twee niet echt lekker geslapen, want we maken ons toch wel een beetje zorgen om die kleine kat. Hoe zal het gaan als we morgen vertrekken?
We weten het even niet.
Maar goed, toch maar ontbijten en daarna voor de laatste keer naar het Mandraki-strand. In de verte hingen wel wat grote wolkenvelden, maar we zouden wel zien wat het weer ging doen. Voorlopig lagen we geïnstalleerd in het zonnetje en stond er een lekker windje en er waren weer leuke golven. Straks lekker een duik nemen…
Na een uurtje kwam de stoelenman zijn geld halen. Paul had geen kleingeld in zijn knip. Hij kwam zo wel terug. En dat was maar goed ook.
Paul had nog een gekheidje met hem gemaakt en hij beloofde dat het vandaag droog zou blijven. Na een kwartiertje was hij terug en allebei voelden we letterlijk nattigheid. Paul dacht nog dat het stuivend zeewater was, maar Urs had al snel door dat de spetters loodrecht van boven naar beneden kwamen. Getver, regen .
We vertelden de stoelenman dat we niet bleven. Het weer op het terras bij de taverna afwachten was ook geen optie, want dat dak van oude rietstengels zou de regendruppels ook niet echt tegenhouden. We hoefden niet te betalen.
Onderweg naar het appartement werd het al snel weer droog en na een lekker broodje en een kopje – voor deze keer – warme koffie zijn we naar het strand bij het appartement gegaan. Met de auto ;)
Nou, hier hebben we nog lekker een paar uurtjes in de zon liggen lezen (Urs) en puzzelen en slapen (Paul), tot ook hier de bewolking spelbreker werd. We gaan naar boven!
Bij de appartementen aangekomen zag Paul voor het eerst dat er in het eerste appartement 2 Scandinavische dames huisden. Zij konden niet bij de motorrijders horen, want daar reageerden ze veel te vriendelijk voor op onze groet.
Eenmaal op ons eigen terras gezeten met een drankje vroeg Paul zich af of die twee meiden niet voor die kleine kat zouden willen zorgen, als ze tenminste nog een paar dagen zouden blijven. Wij hadden nog wel een bijna vol pak met kattenbrokjes voor de eerste dagen.
Paul greep de kat in zijn kladden (of was het zijn nekvel) en met het beestje op de arm liep hij een paar appartementen terug. De eerste reactie was de goede: “Oh, wat een schatje (in het Engels dan)”. De vrouw sprong onmiddellijk op om de kat te aaien. Paul gaf hem gelijk aan haar en vroeg of zij nog een paar dagen zouden blijven. “Ja, we vertrekken pas vrijdag weer”. Of zij dan voor die tijd de zorg voor de kat op zich wilden nemen, want hij was verstoten door zijn moeder en kon nog niet voor zichzelf zorgen. Paul kreeg bijna zelf tranen in zijn ogen van zijn verhaal.
Ja, dat wilden zij wel. Maar wat als zij zelf weg gingen? Nou, dan waren er misschien al wel andere mensen die hun taak weer wilden overnemen….
Urs had het verhaal kunnen volgen en kwam al met de doos kattenbrokjes aanlopen.
Het leek ons toch het beste als de kat maar zo snel mogelijk aan zijn nieuwe adres zou wennen…..
Hij is nog wel een paar keer bij ons langs gekomen, maar we hebben hem iedere keer weer netjes bij zijn voerbakje afgeleverd.
De auto zou om acht uur worden opgehaald, maar dat zou ook nog wel eens Griekse tijd kunnen zijn, dus besloten we maar om vandaag wat vroeger dan gewoon te gaan eten. We hadden al afgesproken om beneden bij het restaurant te gaan eten, dus konden we de auto nog even goed gebruiken.
Een heerlijk gegrild visje later werd de auto toch redelijk op de afgesproken tijd opgehaald. De lekke band bleek geen probleem. De mevrouw leek zelfs onder de indruk dat we zelf het wiel hadden verwisseld …
De koffers stonden ook al klaar dus konden we lekker bijtijds naar bed.
’s Nachts was er nog een gigantische onweersbui. Het leek wel alsof de hele hut zou instorten. Wat een klappen!