De laatste hop

Het wachten op het vliegveld was best wel afzien.
Je kon niet even gaan liggen (de grond was te koud, banken waren er niet) en lekker hangen was er ook niet bij. De stoeltjes in de hal voor de incheck zorgden er voor dat je na 5 minuten alweer anders moest gaan zitten.
Het werd nog minder leuk toen er om een uur of twee een of andere vreemde snuiter naast Urs op de grond ging liggen, maar in zijn hoofd duidelijk met andere dingen bezig was dan de tijd doden. Urs vond dat hij wat merkwaardige handelingen in zijn kruisstreek uitvoerde…..
Paul heeft daar niet zoveel van meegekregen, want hij was toch even ingedommeld. Toen hij zijn ogen weer open had, was de snuiter ook opgestaan, maar bleef in de buurt staan staren. Echt weg krijgen konden we hem ook niet.
Gelukkig lag er vlakbij een oudere man met zijn twee kleinzoons en tegen de jongste deed de snuiter ook een beetje vreemd. De oudere man heeft er de politie bijgehaald en toen is hij weggestuurd. De rust keerde terug.

Rond een uur of drie konden we inchecken voor vlucht KL 1572; konden we op een ander plekje verder met wachten. En tien vóór half vijf begon men met boarden. Dat liep als een zonnetje, zodat om kwart voor vijf de deuren dicht gingen. Vijf minuten later gingen we de lucht in. En hoewel de beenruimte echt voldoende was, blijft de restruimte beperkt en lekker je draai vinden om te slapen lukte ook niet.
Blijkbaar hadden we wind mee, want om zeven uur (NL-tijd) koppelde het vliegtuig aan bij gate D81. Hallo Nederland, we zijn er weer!
Op naar de bagageband, met een kleine rookstop.
Het vliegtuig was helemaal vol, maar blijkbaar met allemaal door-reizgers, want er stond maar een handjevol mensen bij de band. We konden dus lekker vanuit een stoeltje kijken of de tassen er aankwamen. Dat zijn we wel anders gewend.

De volgende hop was naar het NS-station. Snel twee kaartjes gekocht, want de trein zou er zo aankomen. Nu kunnen de Grieken een ferry over tientallen kilometers tussen twee eilanden stipt op tijd laten varen (behalve de laatste dan), de NS lukte het deze keer ook niet …..
In Leiden konden we zó naar de overkant van het perron en de eerste stop was gelijk de onze, Laan van NOI.
Doorhoppen naar de Randstadrail was voor ons natuurlijk geen enkel probleem.
Bus 33 reed bij halte Leidschenveen natuurlijk weer eens niet op tijd en konden we dus de eerste regendruppels sinds lange tijd voelen.
De laatste paar honderd meter naar huis vielen niet mee. We waren ruim 24 uur in touw geweest.

Gelijk maar even melden bij Cees en Francien, zodat hun taak – net als onze vakantie – ook beëindigd was. Natuurlijk had Francien gelijk een kopje Hollandse koffie voor de twee vermoeide reizigers (sorry, dat we zo vroeg al voor de deur stonden, Cees!).
Ze hebben het niet gemakkelijk gehad, die twee. Niet alleen voor alle 48 dieren zorgen (de twee katten en 46 vissen) en de plantjes binnen en buiten nalopen, maar ook zorgen dat de lichten van de auto weer uitgingen (die waren spontaan gaan branden). En de vijver weer vullen, toen het pompje was omgewaaid en er nog net genoeg water voor de goudvis in zat.
Maar alles stond er picobello bij, de katten zagen er weldoorvoed uit (dat hebben we de afgelopen weken wel anders gezien), de vissen blupten blij en het inmiddels vertrouwde bosje bloemen stond op tafel.
Lieve Cees en Francien, jullie zijn een geweldig stel (buren)! Hartstikke bedankt weer. Door jullie hebben wij de boel met een gerust hart kunnen achterlaten. Volgende keer …….. ?

En toen was het tijd voor echt de allerlaatste hop: van de woon- naar de slaapkamer. Een paar uurtjes slaap inhalen …….