Paros – Lefkes

We hebben de plaatsnaam gisteren al even laten vallen: Lefkes.
Tijdens de Turkse bezetting aangewezen als hoofdstad van het eiland. Dus daar moesten we vandaag maar eens naar toe.

Nu zou je zeggen dat - als je om 10 uur vertrekt - je er redelijk bijtijds bij bent. Nou, wat de temperatuur betreft dus mooi niet. De wind is blijkbaar nog steeds met vakantie, want de temperatuur liep in rap tempo omhoog. Maar wij hebben ons niet laten kennen. Tempo aangepast en veel de schaduw opgezocht. En regelmatig even zitten. Naar een zitplaats hoef je nooit ver te zoeken, want er staat altijd wel een bankje. En als dat er niet is, dan is er wel een stoepje of een stenen muurtje.

Lefkes bleek een lief plaatsje te zijn. Vooral het oude deel was heel fotogeniek. Niet dat we er echt bijzondere dingen hebben aangetroffen, maar de Griekse plaatjes stuiterden over ons netvlies. We hebben genoten!
De weg naar het oude deel van de stad werd door een handgeschilderd bord aangegeven.
Op een klein terrasje, midden in het oude stadsdeel, hebben we een frappé genomen. Tenminste, het werd als zodanig verkocht door een wat oudere vrouw. Nu had zij waarschijnlijk iets gehoord over zuinige Nederlanders, dus heeft ze vast en zeker gedacht dat wij het wel lekker zouden vinden als ze niet zoveel koffie gebruikte.
Nu zijn we inmiddels wel wat gewend. In Nederland is ook niet ieder bakkie even lekker, maar dit sloeg alles. Water met een kleurtje. Het traditionele glas water, wat we er wél bij kregen, smaakte nog beter.
Niet zeuren, de prijs was er ook naar. Bijna de goedkoopste frappé die we gekocht hebben……

Er wordt behoorlijk gerenoveerd in Lefkes, maar dat er nog wel wat werk te doen is, bewijst één van de foto’s wel.

Op een gegeven moment werd het toch echt te gortig. Hadden we de afgelopen dagen aardig wat trappen weten te ontwijken …. we moesten er vandaag toch echt weer aan geloven. Het zweet gutste van ons af.
We hebben deze vakantie nog maar zelden zo’n gemakkelijke beslissing hoeven te nemen: snel naar het strand!
Ook daar was het warm, maar je kon tenminste enige verkoeling in het water zoeken. Dan moet je niet in het ondiepere gedeelte blijven of aan de oppervlakte, want dan wordt je alleen maar nat ….. Je zal toch echt wat dieper moeten om een beetje frisheid aan je lijf te voelen.
Paul mocht nog even zijn kunsten als opa vertonen. Een jongetje – 1 week jonger dan onze kleinzoon Senn – was in het water aan het spelen met zijn moeder. Nou ja, spelen… Echt leuk leek hij het niet te vinden. Wij zaten toevallig ook met onze billen in het water, dus Paul begon op het water te slaan en een beetje te spetteren en gekke bekken te trekken. Het kind schaterde het uit en probeerde hem na te doen. Zijn moeder bedankte Paul, omdat zij (en de vader) het nog niet voor elkaar hadden kunnen krijgen om hem in het water aan het lachen te krijgen. En zo moeilijk is het toch echt niet …..

Redelijk bijtijds zijn we naar het appartement terug gegaan. Lekker douchen en in de schaduw op het terras bijkomen van alle emoties…
Terwijl we dit zitten te typen, is de zee als een spiegel. Er staat geen zuchtje wind en er is geen golfje te zien. Zelfs niet van een tussen Paros en Naxos passerende ferry.