Kythnos - de 3e dag

Vanmorgen waren we op een voor ons doen wel erg vroeg uur uit de veren: half acht. En dat na een avond die met een werkelijk heerlijke maaltijd bij restaurant Byzantio heel geslaagd kan worden genoemd. De octopusschilder (zie: Weg van het vasteland) had ons toch wel nieuwsgierig gemaakt. En dat was maar goed ook, want we hebben zelden zo’n lekker gegrilde poot op ons bord gehad. Het lievelingskostje van Urs kwam ook op tafel: bietjes. Koud, maar wel zo dat zelfs Paul ze lekker vond…. En dat wil wel wat zeggen! Dolmadakia (gevulde wijnbladeren), gefrituurde zucchiniballen (aubergine) met mint en een gegrilde kipfilet maakten de maaltijd compleet. Hoewel compleet? Niet zonder een wit wijntje en een klein flesje ouzo natuurlijk! Erg aardig van de ober om nog eens zo’n voorraadje drank (van het huis) voor ons neer te zetten, maar om begrijpelijke redenen zijn we er niet in geslaagd dat allemaal weg te werken.
Dat alles was dus gisteravond nog.
Vandaag moesten we voor 13.00 uur de auto weer inleveren, maar we wilden toch nog een tochtje maken. We hadden namelijk gezien dat er een stukje verderop een eilandje ligt, dat via een zanddijk met Kythnos verbonden is. Hemelsbreed misschien 500 meter, maar wie de Griekse wegen kent, weet dat dit nog gauw op zo’n half uurtje rijden neerkomt. Met ons slakkengangetje en fotostops toch al gauw meer dan 3 kwartier. Zo kwamen we langs het strand van Episkopi. Leuk, met grote bomen voor de schaduw aan het water en toch wel bijzonder: lelies die zomaar in het zand groeien. Dat zou wat voor thuis zijn. Lekker goedkope grond en geen water geven…
Verder maar weer. Op naar de zanddijk naar het eilandje Agios Loukas. Het ligt lekker beschut tussen twee baaien, waar veel zeil- en motorboten in de luwte liggen. We hebben heerlijk over het fijne zand met de voeten in het water geslenterd. Op de heenweg kregen we gezelschap van twee honden, die indringend om aandacht vroegen. Het tegen ons opspringen hebben we ze met een paar flinke gooien snel afgeleerd.
En toen werd het tijd voor de terugrit naar Merichas. Die auto, hè?
Nadat we de auto ingeleverd hadden, was het toch wel de hoogste tijd voor een frappé (ijskoffie). Goed idee, want zo kwamen we er op tijd achter dat Paul zijn nieuwe pet nog in de auto lag.
Even pinnen en op ons gemakje naar het strand van Merichas gelopen. Perfect water en puur gezellig. Maar twee en een half uur was genoeg. De zon was behoorlijk fel en je moet de goden niet verzoeken. We hebben uiteindelijk nog drie weken te gaan. Die diepbruine kleur komt heus wel….
En zo zitten we – na nog een lekker biertje te hebben genomen op een terrasje – aan de vooravond van onze laatste dag op Kythnos.
De tickets voor de ferry, die ons morgen om 10.30 uur naar Serifos moet brengen, zijn gekocht en een lekker octopuspootje gaat er straks waarschijnlijk wel weer in!