Een warm bad op Sifnos

Gisteravond zeiden we tegen elkaar, dat het misschien zo wel moest lopen en dus zijn we vanmorgen vol goede moed op de ferry naar Sifnos gestapt.
Het was bij het van boord gaan in Kamares al niet zo druk als gisteren op Serifos, dus ook dat gaf moed. Gelijk maar het eerste het beste verhuurkantoor voor auto’s binnen gestapt: “Sorry, geen auto”. Gatverdegatver, het zou toch niet weer?
Verderop zat een kantoortje van de toeristeninformatie. Daar lagen volop kaartjes van hotels en dergelijke. Paul een stuk of drie adressen gebeld, maar helaas, vandaag niet, maar morgen was er wel ruimte. Daar hebben we lekker veel aan.
Toch maar even vragen binnen. We werden er bijzonder vriendelijk te woord gestaan en jawel hoor, er was voor drie nachten nog wel ruimte.
Waarom gelijk voor drie nachten gevraagd? Nou, onze eerste vraag was wanneer de ferry naar Paros ging: zondag.
Hij heeft ons een leuk appartement aangeboden. Bij Dorothea. Misschien een beetje ouderwetse naam, maar dat correspondeert wel met haar leeftijd. Wel gelijk zijn provisie van 10% afrekenen.
Zuchtend en schommelend ging Dorothea ons voor de trappen op door het steegje. Zuchtend volgden wij haar met onze bagage. Gelukkig hield ze halverwege de trappen stil…
Er was inderdaad niks mis het appartement. Redelijk ruim en met een knots van een woonkeuken (waar nog een extra bed staat – oppassen dat we geen ruzie krijgen dus). Wat we met die grote keuken aanmoeten weten we eigenlijk ook niet, want om een kop koffie te zetten en een broodje klaar te maken, kan je ook met minder af.
We zijn wel gelijk geadopteerd door de huiskat. Goedkope cornedbeef uit een blikje vindt ze best lekker!
Even later zijn we er ook in geslaagd om vanaf morgenochtend tot zaterdagavond een auto te huren. Het lijkt alsof de puzzelstukjes op hun plaats gaan vallen. Het voelt goed: als een warm bad!
Zo voelde de verfrissende duik, die we daarna dachten te nemen, ook aan: als een warm bad. De zee is hier volgens ons in de baai echt warmer dan 25 graden! Alleen jammer dat je op het mooie zandstrand af en toe gezandstraald wordt. Dan steekt er ineens weer een windvlaag op en voelt het alsof er een dun laagje van je velletje afgeschuurd wordt. Gelukkig is dat niet echt zo, want anders waren we al ons bruin al weer kwijt.
Het teleurgestelde en onrustige gevoel van gisteren zijn we gelukkig wel kwijt.
We gaan verder met genieten!