naar Lesbos

Om 2.00 uur ’s nachts loopt de wekker af. We hebben er een paar uurtjes slaap opzitten. En even voor 3 uur staat Frans voor de deur om ons naar Schiphol te brengen.
“Een behoorlijke wind mee,” zegt de piloot, “2 uur en 50 minuten is de verwachte vliegtijd.” En hij krijgt gelijk.
De aankomst op Lesbos was als vanouds. Bel me maar, had Dimitra gezegd, want niemand kan het hotel nog vinden… Ze werkt tegenwoordig in een hotel in Mytilini en dat is pas sinds een maand open.
Dimitra was natuurlijk weer druk en had haar telefoon in de auto laten liggen, maar na 7 pogingen lukte het toch om haar aan de lijn te krijgen, zodat zij de taxichauffeur kon uitleggen waar hij ons kon afzetten.
Nu wisten we dat het hotel vlak bij de haven lag, dus werden we afgezet voor het kantoor van de vreemdelingendienst. Na een minuut of 10 kwam Dimitra aangescheurd. Eerst koffie, dus weer terug langs de haven, proberen een parkeerplaats voor de auto te vinden, een stukje lopen en we konden lekker gaan zitten onder de bomen bij een restaurantje waar half Mytilini ook zat.
De frappé smaakte trouwens heerlijk bij zo’n 30 graden in de schaduw.
Dimitra had bedacht dat zij ons niet voor een hotelkamer wilde laten betalen, dus we konden wel in haar appartement slapen. Zij gaat het toch weer proberen om met Vangelis samen te wonen.
Het appartement ligt aan een drukke straat waar 24 uur per dag de andere helft van Mytilini, die dus niet op dat terras zit, doorheen scheurt. Ramen dicht is vanwege de temperaturen geen optie, dus het werd een onrustige nachtje.
Het lawaai hadden we ’s middags al ondervonden, want na zo’n korte nacht is een uurtje liggen toch wel erg lekker. Slapen kwam er helaas niet van.
Dan maar iets aan de knorrende magen doen en een lekkere sandwich gegeten. Daarna een beetje slenteren naar het betonnen strandje achter de ferryhaven.
Verderop ligt een mooi zandstrand, maar dat is een gemeentestrand, dus…. betalen!
De echte Mytilener maakt daar dus geen gebruik van en gaat naar een stuk niet gebruikte kademuur, waar men ook kleedhokjes en douches heeft neer gezet.
Geen zwemkleding bij ons, dus meer dan met de voeten in het water zitten was er niet bij. Maar beter een half ei, dan een lege dop en je friste er toch lekker van op.
En dan toch maar op zoek naar een restaurantje en als je toch in Griekenland bent ga je natuurlijk een pizza eten!? Daar was helemaal niks mis mee en daarna een nieuwe poging om een paar uur slaap te pakken. Na een peuk rond twaalven – het begon toen ook een beetje af te koelen - lukte het toch om een paar uur onder zeil te gaan.