thuis

Van de allerlaatste dag moet toch ook nog even verslag worden gedaan. Anders is het niet af, hè?
Om half zeven zijn we opgestaan en hebben nog even een bakkie op ons terrasje gedaan. Nog een keer goed om ons heengekeken naar de olijfbomen, de zee en .. waar eigenlijk niet naar.
Gisteravond zei Melinda van de Captain’s Table – toen Paul zijn gevoel uitsprak – de magische woorden: “Er is wel een oplossing. Kom gewoon terug!”.
De rit naar het vliegveld ging redelijk snel. Na een goed uur leverde Paul de auto in en dacht Urs vast in de rij voor de incheckbalie te gaan staan. Maar er was helemaal geen rij…..
Onderweg hadden we wel wat bussen ingehaald en daar bleek de grote meute in te zitten. En inderdaad, toen wij met onze gebruikelijke frappé aan de zeekant zaten na het inchecken, stonden de mensen tot buiten in de rij.
Er was wat druk vliegverkeer in de omgeving waardoor we wat te laat de lucht in gingen. Ondanks dat we wind tegen hadden lukte het toch om iets na de geplande aankomsttijd op Schiphol aan de slurf aan te koppelen.
De bagage liet lang op zich wachten. Maar dat heb je er van als je als een van de eersten incheckt, dan komt je bagage als laatste op de band. Tot onze verrassing stond behalve Frans ook Coby op ons te wachten. Ze was gezellig meegekomen.
En toen was het rond half drie en stapten we onze eigen woonkamer weer binnen.
Een temperatuurverschil van ruim 10 graden, katten die al die drukte even nog niet zagen zitten, een tuin en planten die er prima bijstonden……
Dank aan Francien, die – met morele ondersteuning van Cees – alles zo goed heeft verzorgd. Hartstikke top!

En ach, nog maar een maand of zes en dan kunnen we weer!