Paros - hier zijn we dan!

En zo zitten we uiteindelijk dan toch op Paros.
Om iets na half negen stond Maria voor de deur om ons naar de haven te brengen. Niet direct natuurlijk, want ze vroeg of we nog even 5 minuutjes geduld hadden. Een beetje Griekenlandkenner weet dat zoiets al gauw een kwartier betekent.
Maria bleek geen uitzondering…..

Het was nog geen 5 minuten rijden naar de haven, dus we waren gewoon mooi op tijd.
We voeren met een bekende: de Blue Star Naxos. Het was weer de gebruikelijke gekte om alles en iedereen zo snel mogelijk aan boord te krijgen. Een georganiseerde chaos, zeg maar. Omdat Paros de laatste stop van de ferry is voor Pireaus (het vaste land), was de boot behoorlijk afgeladen. Dus ook onze bagage maar ertussen gepropt, want wij mochten er na een uurtje al weer af. Dat uurtje hebben we lekker een beetje uit de wind, in het zonnetje, op het achterdek doorgebracht. Zo konden we Naxos nog mooi even gedag zeggen.
De moeite waard om nog eens naar terug te gaan.

Op Paros was het een iets minder gekkenhuis. Door Naxos wijs geworden, riepen we tegen iedere aanbieder van kamers dat wij al iets geboekt hadden. Dan laten ze je ook gelijk met rust.
Wel handig was dat er ook een mevrouw van een autoverhuurbedrijf rond liep. We kwamen vrij snel een prijsje overeen en Urs werd – met de bagage - achtergelaten midden op het drukke verkeerspleintje met een oude windmolen en Paul mocht achterop de brommer. Want het verhuurbedrijf lag niet aan de haven. En ja, het is er best druk, dus met een brommer scheur je overal tussendoor. Voor Paul is zoiets ook geen dagelijkse kost, dus hij kneep hem (of beter gezegd: haar) best wel een beetje.
Voor als we weggaan, geldt de omgekeerde procedure. Eerst Urs met de bagage droppen, dan Paul de auto inleveren en dan mag hij die mevrouw weer knijpen…
Dus we rijden nu in een knalrode Matiz, maar wel een met open dak (kan ook dicht).

Uit onze Griekenlandbijbel hadden we al begrepen dat we het beste het eiland half konden omrijden, omdat daar het toerisme nog niet zo erg heeft toegeslagen.
Zonder echte tussenstops hebben we de Matiz dus flink laten rammelen. Er schijnt zo links en rechts wat los te zitten, maar we hebben tot nu toe nog niets verloren.

We hebben eigenlijk heel snel een onwijs leuk appartement gevonden. Aan de achterkant een lekker ruim terras, met uitzicht op zee. Even buiten Drios. Alles is aanwezig, pannen, een koffiezetapparaat (zullen we niet gebruiken), vaatdoekje en spons (nog nieuw in de verpakking). Je kan het zo gek niet verzinnen.
De eigenares is een aardige vrouw, die bereid is over van alles en nog wat tekst en uitleg te geven. We waren nog niet goed en wel geïnstalleerd of ze kwam al een hand vijgen uit eigen tuin brengen.
Vijgenbomen groeien op de eilanden zo’n beetje als onkruid. Overal – op de meest kale plekken – zie je weer ineens een vijgenboom. De vijgen schijnen nu een beetje rijp te worden, dus dat belooft nog wat….
De druiven worden op dit moment ook overal volop geplukt. Die velden zien er een beetje rommelig uit. Niet zoals in Frankrijk netjes geleide ranken, nee, het zijn meer struiken. Een berg ranken dus en daar schijnen de trossen tussen te zitten. We moeten toch nog maar eens een keer kijken.

We zijn gelijk maar wat boodschappen gaan inslaan, dan kunnen we even vooruit.
En aangezien het strand op nog geen 50 meter afstand ligt …. Waar kan je beter je middag doorbrengen dan daar? Een hele fijne zandkorrel, wel heet zo aan je voeten. Maar dan wacht het water. Het wordt een beetje afgezaagd, maar alweer glashelder.
En keurige visjes er in. Als zij denken dat je een ongerechtigheid op je huid hebt, dan willen zij dat er best voor je afhalen. Je schrikt elke keer toch wel even.

Morgen maar eens kijken wat Paros nog meer te bieden heeft.
En of we een beetje aan weer een ander bed, in weer een andere omgeving, hebben kunnen wennen.
Morgen laten we het weten!