Verrassend Milos

Verrassend Milos

Gisteravond tijdens het eten de eerste Nederlandse klanken gehoord. En dat is best wel weer vreemd na acht dagen alleen maar Grieks en een beetje Italiaans en Frans gehoord te hebben.
Gelukkig merken we hier niets van de bosbranden. Wel zie je aan de horizon iets van een vuilige gloed. In eerste instantie zou je denken aan smog, maar nu denken we dat het van de branden is.

Na vanmorgen aan de waterkant een kop warme koffie te hebben gedronken, hebben we de auto opgehaald en zijn we naar onze eerste bestemming – Plaka, de hoofdstad van Milos – gereden. Hoewel je eigenlijk niet moet vergelijken, is Plaka een beetje een stad als de andere steden op de Cycladen. Veel witte gebouwen en de bekende kleuren op deuren en luiken. En trappen! Opvallend was wel dat er vrij veel oude en vervallen gebouwen tussen stonden. En dat zijn we niet zo gewend.
Toch weer een boel leuke foto’s kunnen maken.
Daarna richting Tripiti gereden. Het lijkt een hele afstand, maar dit stadje is min of meer aan Plaka vastgebouwd. We gingen naar Tripiti omdat daar een oud amfitheater is opgegraven en er catacomben zijn te vinden.
Het amfitheater is, zoals te verwachten van een historische opgraving, niet meer in zijn beste doen… Maar naar verluidt wordt het af en toe nog wel gebruikt. Waarschijnlijk op eigen risico.
Via een mooi geitenpaadje vonden we een binnendoortje naar de catacomben. Tja, het stond al in onze gids: maandag gesloten. Paul vindt dat je niet zomaar alles moet geloven, maar deze keer klopte het. Waren we via de gewone weg gegaan, had dat een hoop klimmen gescheeld. Want het stond boven bij de trappen, die wij dus allemaal weer opgeklommen zijn. Die catacomben zijn uitgehouwen in de kalksteen en daar werden in vroeger tijden de christelijke bewoners begraven. Het schijnt een heel ondergrondsgangenstelsel te zijn.

Onderhand hadden we toch wel dorst gekregen, dus op naar het kleine plaatsje dat wij beneden aan de kust hadden zien liggen. Dat bleek Klima te heten en leverde verrassing nummer 1 van vandaag op. De meeste huizen bleken dus echt vlak aan de waterkant te staan (zoals je bij een kustplaats mag verwachten) en de onderbouw werd (of wordt nog steeds) in de winter gebruikt om de vissersboten in op te slaan. Nu worden de meeste gebruikt om vakantiegangers onder te brengen. Echt verrassend is dat je een hoek komt omlopen bij het water en dat je eigenlijk een strandje of iets dergelijks verwacht. Dat is er ook wel wat verderop, maar die huisjes, met allemaal vrolijke kleurtjes: wauw! Onze gids zegt er niets over.
Omdat er toch nog een stevige golfslag was met veel gespetter, moest je af en toe wel goed timen voordat je naar een volgend punt liep. Dat heeft Urs geweten …..

Na het aan onszelf beloofde drankje en hapje op naar Mandrakia. Daar zegt de gids wel van dat je hier boothuizen hebt, net als in Klima dus. Maar dat viel daarna dus tegen; een beetje samengeraapt zooitje. De zee was er wel spectaculair, dus dat was weer wel leuk. Wisten wij wat ons nog te wachten stond…..
Verder weer, naar Sarakiniko. Geen idee wat we daar konden verwachten, behalve dat het aan de kust ligt.
We beleefden daar verrassing nummer 2 van vandaag. Wat geweldig, wat mooi. Overweldigend wat wind en water kunnen doen met kalksteen. Krijtwitte rotsformaties, met de meest spectaculaire uitslijpingen. Dat alles vlak aan zee, die met donderend geweld tegen de rotsen aan sloeg en hele fonteinen de lucht in gooide. Daarnaast – als uiteinde van een soort kloof – een door de zee uitgesleten inham of baai, waar mensen op de kalksteen lagen te zonnen of lekker in het rustige water stonden en zwommen. Met daar vlak achter de woeste golven.
Je moet het gezien hebben om te beseffen hoe mooi het is. Wij hebben het gezien!
Ook leuk dat er nog grotten zijn, waar je zo in kan lopen. Waar ze ooit voor gediend hebben weten we ook niet, maar we (of eigenlijk Paul) zijn er wel achter gekomen dat er in het halfdonker ook ineens afstapjes in de vloer kunnen zitten. Op advies van Urs nam hij de stap echt wel voorzichtig, maar als je gaat glijden….. Gelukkig alles helemaal heel, slipper op de tast terug gevonden en Urs voor de zekerheid op haar kont de hindernis genomen…
Toch maar afscheid van al dat moois genomen.

Om alle indrukken te verwerken zijn we lekker nog twee uurtjes naar het strand gegaan. Want na zo een verrassende dag blijkt een lekkere duik toch wel erg goed voor een mens.