Stuiterend naar Santorini

Stuiterend naar Santorini

Gisteren geen internetverbinding kunnen maken, dus proberen we vandaag 2 verslagen te plaatsen. Alleerst die van gisteren.

Vanmorgen eerst nog maar even een foto gemaakt van ons appartement in Adamas op Milos. We zeiden al dat het splinternieuw was, zo nieuw dat het nog geen naam heeft. Wel een emailadres: mkoufetzis@gmail.com. Voor de liefhebber!

Op ons gemakje naar de haven gekuierd, onderweg een broodje en een kop koffie en wachten op de superjet, die ons naar Santorini zou brengen. Gezien de prijs van de tickets moest dat toch wel wat zijn. We hadden al begrepen dat je wel voor de afstand betaalt, maar meer nog voor de snelheid. Nou, dat hebben we geweten!
Allemachtig, wat ging dat hard! Gelukkig was de wind iets minder, want anders hadden we vast en zeker ook de vullingen uit onze kiezen verloren. Anderen aan boord verloren de inhoud van hun maag…. Het was even minder prettig dat de vrouw naast Paul alles netjes in het zakje had gedeponeerd, maar naderhand een beetje in slaap sukkelde en het zakje openstond, richting Paul. Aan de andere kant van het gangpad was gelukkig nog een plaatsje vrij, want de lucht werd aardig zuur…
Na een korte tussenstop op Folegandros – even een peuk op het achterdek voordat we weer werden opgesloten – zijn we toch maar ergens anders gaan zitten. De grootste kotsers zaten voorin. Toch wel een leuk gezicht die rennende mensen met bolle wangen en paniek in hun ogen (red ik het wel of red ik het niet), als je zelf nergens last van hebt. Moet je ook eens proberen: hard lopen in een boot die alle kanten op stuitert…..

Enigszins gehusseld kwamen we dan aan op Santorini. En waar kom je dan aan? Ja, bij de kade. Maar die ligt onderaan de kraterwand en die is echt hoog! Santorini is vroeger een vulkaan geweest en na de zoveelste uitbarsting is er een enorme scheur in de kraterwant ontstaan en daardoor is de krater vol met zeewater gelopen. Er zijn echter nog kleine eilandjes vlakbij, waar nog steeds wat vulkanische activiteit heerst. Onder andere zwavelbronnen.
Gelukkig zitten aan de kade gelijk al wat verhuurbedrijven, zowel voor auto’s als kamers. Een Atos past wel bij ons, dus die beslissing was snel genomen. Op de aanbiedingen voor een kamer zijn we om prijstechnische redenen niet ingegaan. Dat moest echt goedkoper kunnen en we hadden toch vervoer, dus gassen met die bak! Werden we op de andere eilanden doodgegooid met bordjes met kamer te huur, hier niet één….
Ook dat geeft niets, want je rijdt gewoon verder tot je wel iets vindt. En dat is dus gelukt. Naam en plaats vermelden we later wel, want we hebben nu geen zin om de kaart uit de auto te halen.
Nadat we de spullen hadden uitgepakt zijn we gelijk maar weer in de auto gestapt voor een verdere verkenningstocht. We zijn naar Oia gereden, een kleine 10 minuten verderop. Oia ligt net als de hoofdstad Fira op de rand van de krater en is bekend om zijn schitterende zonsondergang. Busladingen vol worden er gedropt. Die zon gaat vandaag ook zonder ons wel onder, want na een paar uurtjes slenteren via – je raadt het al – heel veel trappetjes (waarom gaan de meeste toch omhoog?) en een heleboel foto’s én een lekkere maaltijd, houden we het voor vandaag even voor gezien.