De eerste kilometers

We beginnen blijkbaar te wennen aan de omgevingsgeluiden, want we hebben heerlijk geslapen.
Na het ontbijt gelijk maar de auto gehaald. Een heel vriendelijke man voor zijn klanten, maar je moet niet voor hem werken, want als je niet snel genoeg bent, scheldt hij je de huid vol. Wij dachten dat tenminste uit zijn woorden op te maken.
Gelukkig besloot hij – kijkend naar het imponerende figuur van Paul – dat we niet zo’n heel klein autootje moesten hebben, dus het werd een Chevrolet Auro (of zoiets). In ieder geval ruim genoeg en voldoende power onder de motorkap.
Het lampje dat bleef branden, was geen probleem, verzekerde hij ons.
En dat de kilometerteller niet werkt, ach, je kan toch niet harder dan de weg toelaat.
We besloten om de hoofdweg te volgen, naar het zuiden. Nu heet het hoofdweg, maar in Nederland zijn de meeste boerenweggetjes in betere staat.
Als we wat leuks zagen zouden we wel afslaan.
Nu wisten we al dat Skopelos qua bezienswaardigheden niet zo heel veel te bieden heeft, anders dan een enorm aantal kloosters en kerkjes en een hele mooie natuur.
Van dat laatste waren we al snel overtuigd. Het lijkt bijna alsof het voorjaar net goed is losgebarsten. Wat een bloemen overal. De brem groeit en bloeit tegen de (letterlijk en figuurlijk) klippen op. En ruiken, onze neus wordt maximaal verwend met de meest heerlijke bloemen- en kruidengeuren.
Maar goed, wat was er te zien? We hadden nog geen zin om onverhard te gaan rijden (de afslagen naar rechts), dus beperkten wij ons tot de afslagen naar links. En die leiden allemaal naar een of andere baai. De ene met een zandstrand (eigenlijk meer grind), de andere met kiezels. Soms mét een taverna, soms met helemaal niks.
Allebei hebben zo hun charme.
De wegen er naar toe zijn dan wel verhard, maar vraag niet hoe. Kuilen en butsen te over. Maar daar krijgen ze ons niet mee klein.
Uiteindelijk zijn we “gestrand” in Mylia. Als je in een keer doorrijdt is het vanaf het hotel een minuut of 20 rijden. Dus hier gaan ze ons zeker terug zien. En heus niet alleen omdat je bij die taverna zo lekker kunt eten……
Aan het eind van de middag zag Paul ineens en grote vin boven water komen en even later nog een. Het waren twee dolfijnen, die even inde baai kwamen rondneuzen. Leuk om dat weer eens te zien.
Voor we het wisten was het tegen zessen en dus een mooie tijd om het boeltje in te pakken en terug te gaan naar het hotel.
Wat zouden we eten vanavond?