Toch nog wat gevonden!

“Verrek, het heeft geregend!”
Dat waren de eerste woorden van Paul toen hij vanmorgen naar buiten keek.
Sterker nog, het regende wéér. Nou, dat is toch wel bijzonder. De eerste ontbijtgangers liepen met een paraplu naar het restaurant.
Ben je dan een pessimist als je een plu mee neemt naar Griekenland of een realist?
Geen idee, maar om een uur of elf werd het droog en begon de lucht alweer op te klaren.
“Zullen we eens kijken of we die plaatsjes in het binnenland via de hoofdweg kunnen vinden?”, opperde Urs.
“Waarom niet?”, was de reactie van Paul.
Zo gezegd, zo gedaan en bij de afslag naar Pirgos rechtsaf. Nou, dat beloofde wat. Een mooie geasfalteerde weg, die zich door een (alweer) schitterend landschap slingerde.
Pirgos en alle andere plekjes hebben we nooit gevonden. We vermoeden nu dat een handjevol verspreid liggende huizen een naam heeft gekregen. Dus een terrasje vind je er zeker niet.
En al dat asfalt was ook te mooi om waar te zijn. We gingen weer hobbelen!
En waar kwamen we uit? Op hetzelfde punt als waar we er gisteren de brui aan hadden gegeven. Even twijfelden we nog, maar een check van een paar honderd meter bevestigde ons vermoeden. Keren!
We hebben een bord gezien met Sedoukia er op. En daar zouden volgens onze Griekenland-bijbel een paar oude graven te vinden zijn. En als die mensen op die scooter die hobbelweg op gingen, wie zijn wij dan om er niet achteraan te gaan.
Bij een volgend bord splitste de weg zich, maar hier waren we gisteren toch ook geweest? Gelukkig staan er een paar Medelanders, die ons kunnen vertellen dat dit het begin is van een wandelpad naar de graven. Een minuut of 20 lopen.
Nou, dat is dan vast voor de geoefende loper of voor de terugweg, maar wij deden er toch wel iets langer over.
Het resultaat? Enorm veel gehijg, rustpauzes en veel zweet. En aan het eind: een drietal geopende graven, rechthoekige kuilen in de rotsbodem uitgehouwen.
Een knap stukje hakwerk om te zien na een behoorlijke conditietest. Met de graven was het na al die eeuwen nog goed gesteld. En wij? Het ging best wel weer.
Terug was helling af, dus dat was een stuk gemakkelijker en inderdaad maar een minuut of 20 lopen……
We vonden allebei dat we wel wat lekkers te eten hadden verdiend en een frisse duik in zee. Op naar Mylia.
Daar werden we ontvangen alsof we inmiddels oude vrienden waren. En wat hadden ze te eten? Gavros. Kleine gefrituurde visjes, een van de lievelingsgerechten van Paul. De dag kon niet meer stuk!
Nu die frisse duik nog. Die viel ook helemaal niet tegen.
Heerlijk luieren met een boekje en een sudokuutje, wat wil een mens nog meer?
Het eten in het hotel was net iets minder dan anders. Paul probeerde de vis een keer, maar die had het na een klein stukje al gezien (en geproefd). Dat mag in de vuilnisbak!
Morgen zal het vast wel weer beter zijn…