groen Chios

Gekker moet het niet worden: Paul om half acht al weer buiten met een kop koffie! En Urs zat er al weer even….
Nu moet ik zeggen dat het niet zo gek is, want Paul dacht dat ze ergens met een boormachine aan de gang waren. Even goed luisteren, dacht hij en hield zijn adem in. Da’s gek, was het boren ook ineens afgelopen. Of was het snurken? We houden het maar op het laatste.
Na een ontbijtje waren we dus al vroeg op pad.
Eerst naar Chios-stad. Volgens plan zit Chios er morgen weer op en dan naar Ikaria Helaas gaat er maar 1 keer per week een ferry naar Ikaria en dat is pas donderdag. Maar morgen gaat er wel een naar Samos en van daar kan je dan met een dagelijkse ferry naar Ikaria. Moet je wel overnachten….
Dus gaan we nu eerst een paar dagen naar Samos en oriënteren ons daar wat we het beste kunnen doen. Uiteindelijk moeten we ook weer terug naar Lesbos.
We zeiden het al aan het begin, plannen is leuk, maar de realiteit is vaak toch anders.

Na de tickets op weg naar het klooster Nea Moni. Het wordt in alle reisverhalen aanbevolen, dus waarom niet? We hebben er geen spijt van gekregen, want het was werkelijk de moeite waard. De weg er naar toe was al geweldig. Chios is behoorlijk bergachtig, dus aan slingerwegen geen gebrek. Maar wat aan deze weg opviel was dat er zoveel dennenbossen zijn. Dat bleef eigenlijk de rest van de dag op onze route zo. Heerlijke luchten en overal bijenkasten voor dennenhoning. Nooit gedacht dat Chios zo groen zou zijn. Overigens moet je dan niet naar het noorden, want daar is geen groen sprietje te bekennen. Er valt in dat gebied trouwens toch niet veel te beleven.
In het eeuwenoude klooster was een gedenkruimte aan de slachtpartij die de Turken in 1822 hebben gehouden onder de bevolking van Chios. 25.000 mensen uitgeroeid. In het klooster hadden ruim 5.000 vrouwen en kinderen hun toevlucht gezocht. Niemand heeft het overleefd……
Wij gingen verder, op weg naar Anavatos. Een dorp aan een doodlopende weg, waarvan de bewoners in het grijze verleden hun al even grijze huizen tegen de grijze bergwand hadden gebouwd. Dit moest er voor zorgen dat piraten het dorp niet zouden zien liggen. Een goed idee, maar de jongeren van vandaag willen er niet meer wonen, dus de meeste huizen zijn behoorlijk vervallen. Wij zijn niet naar boven gegaan het dorp in, want ruim 30 graden en een flinke helling, dat gaat niet samen bij ons.
Een lekker bordje soutsoukakia (gehaktballetjes in een saus van verse tomaten), een biertje en een colaatje rijker gingen we verder.
Het plan was om naar een verlaten dorp te gaan, Avgonyma. Dat zag er helemaal niet zo verlaten uit. Hoteleigenaren hadden hun kans schoon gezien om in de verlaten huizen hotelkamers en appartementen te maken. Tja, dan is de rust al snel over.
De temperatuur was er naar om een lekker strandje op te gaan zoeken. Richting Lithy kom je er genoeg tegen. Via een hobbelpad naar beneden, snel de zwembroek aan en een heerlijke duik in het kristalheldere water. Da’s lekker!
Sommige badgasten hadden de zwemkleding uitgelaten. Wij niet, want om nu net als vorig jaar een paar dagen met verbrande billen te moeten lopen….
We zouden geen Nederlanders zijn als er niet toch iets te klagen viel: er stond bijna geen wind aan dit strand. Je lag daar echt in een bakoven! Je wist niet of de druppels op je lijf van het zeewater of zweet waren.
Dan toch maar weer de auto opzoeken (ook lekker koel, maar niet heus) en richting appartement gereden over weer een hele mooie weg.
In Nenita hebben we voor de eerste keer echt een verkeerde afslag genomen. Deze bleek echter helemaal niet zo verkeerd, want de weg eindigde in een piepklein haventje, met een paar restaurantjes. Een ijskoud drankje, in de schaduw en in de wind, gaat dan er dan echt wel in.
Er hing een heerlijk loom sfeertje. Maar om nu op een terras te gaan zitten dutten….
Op naar de hut voor een lekkere douche. En voor Paul zijn er nog een paar bomen om om te zagen!
De katten hebben inmiddels bijna een hele worst op. Hoe lang zitten we hier nu? Twee hele dagen? Bodemloze putten lijken het wel.
Heel anders dan wij. Waar gaan we straks eten is nu de hamvraag!