Samos!

En dan kan het zomaar gebeuren dat je op een balkonnetje met uitzicht op een haventje en de zee in Iraio (ongeveer 10 kilometer van Pythagorion) op Samos het vervolg op ons reisverhaal zit te typen.
De ochtend begon relaxed. Bijtijds wakker worden, een bakkie koffie, de laatste restjes in de koffer, afrekenen en even naar de bakker.
Dat is dan pas vers wat je krijgt! De bakker moest sommige dingen met een servet beetpakken, anders brandde hij zijn vingers.
Met de auto de hele 3 kilometer naar de haven van Ag. Kirikos. Auto ingeleverd en op een bankje bij de aanlegplaats lekker de verse broodjes en een tyropita (bladerdeeg met gesmolten feta), vergezeld van een flesje chocomelk naar binnen gewerkt. Wat is een zeereis met een lege maag? Juist, vragen om problemen en die willen we niet. Maar het was een heerlijk rustig zeetje en vier uurtjes later legden we aan in Vathi op Samos.
Onderweg hadden we besloten om toch maar het vliegtuig te nemen woensdag naar Lesbos. Dat dit een goed idee was werd bevestigd door de aardige homo van het informatiekantoor. Met de late boot (trouwens de enige in de week) op dinsdag zouden we ’s nachts om twee uur in Mytilini aankomen. Geen aanlokkelijk idee.
Eerst maar een auto gehuurd tot woensdag. Leuk, een witte Atos. Dan naar een boekingskantoor voor tickets. “Wanneer wilde u vliegen? Woensdag? Sorry, maar dan zit het toestel vol.” Gloeiende, gloeiende. “Maar voor dinsdag zijn er nog voldoende plaatsen.” We hoefden elkaar maar even aan te kijken en we zijn een paar tickets voor dinsdag 9.50 uur naar Mytilini, Lesbos, rijker. En die auto? Tja, deal is deal. En gelukkig was het een koopje. Vanavond maar weer brood…. Hebben we het bedrag er ook uit.
Hè, hè, alles geregeld, nu op weg.
Langs de haven, afslag Pythagorion, niet de stad in, maar richting vliegveld en dan verder. Tot in Iraio. Een leuk klein plaatsje, niet vergeven van het toerisme, maar 50-50.
Uiteraard begonnen de magen zo rond half twee een beetje te knorren en dan gaat een tomaten-komkommersalade er wil in. Een bordje tonijnspaghetti trouwens ook. En een ijskoud biertje. Terras aan het strand, in de schaduw en uitzicht op zee. Logisch als het terras aan het strand ligt. Of je moet achterstevoren gaan zitten…
En dan kom je tot de ontdekking dat al dat gereis en ge-autohuur een zodanige aanslag op je portemonnee pleegt dat je waarschijnlijk de rekening niet kan betalen!
Paul dus naar de lokale pinautomaat, met Urs als onderpand voor de ober.
Het pinnen ging goed tot het pasje er weer uit moest komen. Niet dus. Nu was er een klein hoekje af en bleef het pasje hangen. En als je niet snel genoeg bent dan neemt het apparaat het zekere voor het onzekere en slikt hem in (je zou hem ook vergeten kunnen zijn). Een veilig idee, maar wel balen. Gelukkig hebben we nog genoeg pasjes om te kunnen pinnen.
Nu op zoek naar een onderkomen. We hebben besloten lekker in Iraio te blijven, want het sfeertje bevalt ons wel. Het hotel wat we aan het eind van het dorp hebben gevonden bevalt ook. Een leuke familie die het hotel runt. Nadat we het dorp een beetje hadden verkend hebben we in de tuin heerlijk een koud biertje gedronken en de dochter (van 36 jaar, vertelde ze later) praatte honderd uit.
Moeders zorgt morgen voor het ontbijt. Zes uur vindt ze alleen wat te gortig. Ze kon het geintje van Paul wel waarderen (geloven we).
De dochter zegt dat ze ook erg lekker koken, dus dat moeten we dan maar even gaan uitproberen. Nu!