een koude douche en veel bochten

Het lijkt wel geheel tegen onze gewoonte van de vorige dagen in, maar vanochtend hebben we het een keer rustig aan gedaan. We gingen pas om half tien ontbijten.
We zouden gisteravond eigenlijk brood eten om de kosten van die dag autohuur er uit te halen. Maar we zaten op ons balkon en toen roken we de heerlijke geuren van de grill en konden we de verleiding niet weerstaan. Bovendien moesten we checken of er inderdaad zo lekker gegeten kon worden. Nou, check en dubbelcheck en we zijn absoluut niet teleurgesteld. Cor heeft dus gelijk gekregen!
Na het ontbijt zijn we in de auto naar Potami gereden. Dat ligt zo ongeveer het eiland in de lengterichting dwars over. Qua kilometers stelt het niet zoveel voor, maar de wegenbouwers zijn hier op Samos ook allemaal hun liniaal kwijt. Geen recht stukje weg te bekennen.
Maar waarom naar Potami? Ze hebben daar een waterval. Paul had Urs er verder niet zoveel over verteld, maar eenmaal aangekomen nam hij wel de strandtas mee.
Het is een schitterende wandeling naar de waterval, over smalle paadjes langs een beekje. Af en toe moet je een provisorisch aangelegd bruggetje van boomstammen met een paar dwarslatjes over en dat is al een hele toer. En dan houdt het pad op en sta je bij een plas water en geen waterval te zien. Wel twee rotswanden waartussen het water vandaag komt.
Ja Urs, bikini aan! Het water was op zijn zachtst gezegd frisjes. Langzaam wordt het wat dieper en je moet oppassen dat je niet je tenen stoot. Dan, aan het eind, wacht de beloning! Een heuse waterval die wel van een hoogte van ongeveer vier meter naar beneden stort! En wat de beloning dan is? Je mag er onder gaan staan. Een echt ouderwets – ijskoud – stortbad! Heerlijk in de warmte. Helemaal opgefrist konden we met een droge onderbroek aan de wandeling naar de auto weer maken, inclusief de wankele bruggetjes.
We hebben genoten van de schitterende natuur. Weer een heel afwissende vegetatie en prachtige varentjes aan de waterkant of op een rotsblok midden in het water.

De auto maar weer in, want we wilden ook nog naar de Kambos, een groot vlak gebied, waar onder andere Votsalakia (een bekende toeristische badplaats) ligt. Min of meer per ongeluk kwamen we op een weg die in Nederland die naam niet verdient. Wel af en toe asfalt of cement, maar ook hobbels en kuilen. En een bochten! Hier hebben de wegenbouwers zich helemaal uitgeleefd in het aanleggen van haarspeldbochten. Maar we klagen niet. Af en toe stapvoets, maar genieten…! Van de schitterende natuur en vergezichten. Wij zijn doorgereden naar een strand dat Limnionas heet. Prachtig rustig gelegen aan een baai met (alweer) kristalhelder water.
De roep van het water hebben we deze keer weerstaan. Die van de bekende tk-salade, stivado van konijn en gestoofde en gevulde tomaat en paprika niet!
Een echt ijskoud biertje (het schuim bevroor in het glas) vergezelde de maaltijd.
We besloten om niet hier naar het strand te gaan, maar in Iraio. Het zou toch nog wel een uurtje rijden zijn en het was inmiddels half vier. Om het verhaal niet eentonig te maken zullen we maar zwijgen over de bochten (soms zorgde gezichtsbedrog er voor dat het leek alsof er een knoop in de weg was gelegd), de citroen- en sinasappelbomen en de vergezichten. Wel bleek het eindelijk bijna anderhalf uur rijden te zijn!
Nieuwsgierig als we zijn moesten we in Iraio toch even gaan kijken bij Pappa’s Beach. Dat wordt op borden vlak bij ons hotel aangegeven, dus wie weet…
Het bleek een niet te groot keienstrand te zijn, met allemaal terrassen op verschillende hoogte op de rotsen waar strandbedden met parasols met een groot nummer stonden.
Wij gingen op het gewone terras zitten en bestelden allebei een frappé en gelijk werd er naar ons nummer gevraagd. Nummer? Ja, van de parasol. Oh, dat hebben we niet, we komen net aanlopen. Dat was blijkbaar ook goed.
En toen werd het tijd om even te gaan rusten. Urs met een boek op het balkon en Paul ging nog even de haarspeldbochten na.
En straks? Ja, er moet natuurlijk nog wel even een hapje gegeten worden!