3 jaar!

Vanmiddag op het strand kwamen we er dus achter dat we vandaag 3 jaar getrouwd zijn. Het lijkt wel veel korter geleden dat we “Yes, I do” zeiden op een voor ons onverstaanbare vraag. We zullen eens zien of we het vanavond nog vieren met een lekker etentje. Nou, dat etentje komt er vast wel!
Gisteren hadden we wat tips gehad van moeders van het hotel, plaatsen die we zeker moesten bezoeken. Vanmorgen werden we tijdens het ontbijt aan een soort kruisverhoor onderworpen of we nou nog geweest waren. “Nee, nee, we gaan vandaag.”, beloofden we met de hand op ons hart.
Nou, de aanwijzingen waren wel erg vaag geweest. We hebben ons de krampen gezocht! Uiteindelijk hebben we één van de doelen gevonden: Ag. Spiliani. Dat blijkt dus een kerk te zijn, die in een rotshol is gevestigd. Het is dat wij altijd lekker overal lopen te snuffelen, anders waren we de ingang van de grot zo voorbij gelopen. Het staat ook nergens aangegeven. Ergens aan het einde van de grot is een kleine gebedsruimte en daarnaast een soort ligbad. We hebben maar aangenomen dat dit bad voor doopplechtigheden wordt gebruikt. Het zal toch niet dat de pope daar in die koude grot lekker een bad gaat nemen?
Vervolgens zijn we op zoek gegaan naar de weg die ons naar de volgende bezienswaardigheid moest brengen. Mooi niet dus. We zijn zeker vijf kronkel- en hobbelwegen opgereden die allemaal dood liepen of waar een jeep van het Griekse leger de weg blokkeerde. Maar goed ook, want de weg was wel hard, maar ook heel erg rotsachtig en dat had de Atos vast niet fijn gevonden…
De hik met de bezienswaardigheden, vonden wij. Op naar Kokkari. Volgens de gidsen een schilderachtig plaatsje. Paul kende het al en Urs vond het ook niet geweldig.
Nou was zij al even minder enthousiast. Dat werd veroorzaakt door een paar onwillige (of zeer gewillige) darmen. En dan voelt een mens zich niet zo lekker.
We hebben nog even rondgelopen en zijn weer rap in de auto gesprongen. Lekker een paar uurtjes naar het strand.
De lunch bestond vandaag uit crackers. Van de Lidl. Wat je al niet tegenkomt, zo onderweg. Verstandig. Een paar slokken water er bij, plakje kaas erop en liggen maar.
Een lekker windje, kabbelende golven, parasolletje, een graad of 30: of hoe krijg je de tuisblijvers jaloers…..
Intussen is de koffer weer gepakt, want morgen om 10 voor 10 gaan we de lucht in om via Chios (daar waren we toch al geweest?) door te vliegen naar Lesbos.
Dimitra heeft morgen haar vrije dag, dus is zij op het vliegveld….. zegt ze.
We zijn benieuwd.