weer “thuis”

Weer thuis, zo voelt het wel als je bocht om komt rijden en in de verte Molyvos (of: Mithymna) ziet liggen met dat grote kasteel erboven.
Het kwam er dus ook niet van om het verhaal van de dag te schrijven. Je moet uitpakken na alle hartelijke begroetingen en de drankjes die je even moet drinken. En dan mag de dagelijkse tuk niet vergeten worden en dan moet je verdorie ook nog gaan eten! En dan krijg je ook nog prikogen en steeds wijder opengaande monden……. Morgen dus maar.
En dan is het nu morgen (al is het dan inmiddels middag, want het strand riep) en moeten we over gisteren schrijven. Hoe maak je een mens in de war?
Gisteren, dinsdag dus.
Moeders van het hotel was toch zo lief om vroeg op te staan en voor ons een ontbijtje te maken. We mogen toch niet klagen over hotel Cohyli in Iraio. Ontzettend lieve mensen. Broer en zus zeiden ons de avond tevoren dat we een nieuw thuis hadden. We hebben ze maar niet verteld dat we er al twee hebben…
Naar het vliegveld is het nog geen tien minuten rijden. Auto op de parkeerplaats en naar de incheck. De balie was nog niet open, dus kon Urs nog mooi even naar de wc. Het rommelde nog steeds van binnen.
Er stond een hele rij vertrekkende toeristen voor de kofferscan, maar het voordeel van een binnenlandse vlucht is dat je vóór mag. Paul kon dus gewoon vooraan gaan staan en heel beleefd en verontschuldigend (wat zijn Nederlanders toch tolerant…) zijn afwijkende tickets laten zien en de koffers laten scannen. Na de scan krijg je de koffers gewoon terug en gaat dan pas naar de incheckbalie. Dat je er na de scan dus nog allerlei rotzooi in kan stoppen maakt in Griekenland blijkbaar niet uit.
Na het inchecken vertelde de dame achter de balie dat je per persoon op een binnenlandse vlucht eigenlijk maar 15 kilo per persoon mag meenemen. Wij zaten er maar 8 overheen. Maar ze zei ook dat wij dat niet konden weten en ze kneep een oogje toe.
Nadat wij het vliegtuig hadden gezien, begrepen we waarom er niet zoveel gewicht mee mag. Het leek op een soort privéjet, met propellers. Een rij met 2 stoelen en een rij met 1. We denken dat er niet meer dan 40 mensen in konden.
Als je bij de nooduitgang zit, dan mag je nooit handbagage op schoot hebben of onder je stoel. Voor de gewichtsverdeling werden wij bij de nooduitgang neergezet en de rugtas? Ja, die ging gewoon los op een vrije stoel in de éénpersoonsrij.
En toen barstte het lawaai los. De propellers gingen draaien en we gingen de lucht in! Het was een geweldige belevenis. Jammer dat het maar 35 minuten duurde (in plaats van zeven uur met de boot) en we weer aan de grond stonden op ons vertrouwde Lesbos.
We stonden een minuut of 10 buiten te wachten – op de autoverhuurder en/of Dimitra – toen de telefoon van Paul overging. Een onbekende beller. Voordat Paul kon aannemen was er al weer opgehangen en kwam er lachend een man op ons af. Het bleek de autoverhuurder, die ook al even had staan wachten, maar ons niet kende (en wij hem niet). Hij had ons nummer van Dimitra gekregen en door te bellen en kijken wie zijn telefoon opnam vond hij ons. Slim.
Dimitra kwam natuurlijk niet. Paul heeft haar nog wel gebeld, maar ze was de afspraak klaarblijkelijk vergeten. Maar, van de week gaat ze ons bellen en een afspraak maken om te gaan eten in Skala Kallonis. We zijn wederom benieuwd.
De auto was prima en op ons gemakje zijn we naar Akti gereden. Nog even een tussenstop voor crackers voor de lastige darmen en na een uurtje waren we dus weer “thuis”.